08 октября 2014 — 10:00
Цэлую плантацыю салодкіх кавуноў і духмяных дыняў вырасцілі на ўласным агародзе жыхарка вёскі Міжава Марыя Іванаўна Саўко разам з дачкой Ліліяй Вацлаваўнай Білідай.З цікавасцю прынялі мы прапанову жыхаркі Мастоў, нашай пастаяннай падпісчыцы і чытачкі Ліліі Вацлаваўны Біліды пазнаёміцца з тым, як у нашым клімаце растуць паўднёвыя культуры. Таму ў адзін з пагодлівых вераснёўскіх дзён едзем у вёску Міжава – менавіта тут спадабалася кавунам і дыням.
Дыні ўчора ўжо выбрала, бо лісце поўнасцю з’еў туман, а абяцаюць замаразкі, дэманструе нам вырашчаны ўраджай наша субяседніца. Невялікія “калабкі”, больш падобныя на кабачкі, ладна падстаўлялі восеньскаму сонцу свае зяленаватыя бачкі.
Крыху недаспелі, чэрвень халодны быў, шкадуе вопытная агародніца, але на смак нічога сабе – салодкія і мёдам пахнуць.
Следам за Ліліяй Вацлаваўнай пакідаем двор і ідзём на агарод, дзе свайго часу быць прыбранымі чакаюць кавуны. Тут сустракаем і гаспадыню дома Марыю Іванаўну Саўко, якая, нягледзячы на сталы ўзрост, усё яшчэ працуе на зямлі.
-- Поле мяне лечыць, -- прызнаецца 83-гадовая жыхарка вёскі Міжава. – Праполкі ўжо няма, дык я хоць так прайдуся, паўзіраюся, як што расце. А зараз вось за кавунамі прыглядваю, бо нейкія незнаёмцы тут ходзяць.
Невялікіх зялёных “паласацікаў”, ды яшчэ ў такой колькасці – можа, больш за сотню – нязвыкла было бачыць у суседстве з морквай і буракамі.
-- У мінулыя гады мы іх па некалькі кальваў, так сказаць, на пробу саджалі, а сёлета вырашылі большую плошчу адвесці – і вось вынік, -- паказваюць на поле жанчыны.Дарэчы, як аказалася, догляд за салодкай паўднёвай садавіной – гэта цэлая навука.
-- Як толькі кавуны зацвітуць – бакавыя пасынкі трэба абарваць, як і вярхушкі, тады яны лепш растуць, -- тлумачыць Марыя Іванаўна. – Работа гэта даволі складаная і клопатная. З дынямі крыху прасцей.Цікава і тое, як гаспадыні вызначаюць спелы плод.
-- Слухайце: калі раздаецца рэха – значыць, яшчэ не паспеў, а тупы гук – смела зрывайце, -- стукае пальцамі па кавуне Лілія Вацлаваўна. – Мы гэты метад на ўласным вопыце выпрабавалі.
Разам прыслухоўваемся да гуку і зрываем, на наш погляд, самы спелы кавун – для дэгустацыі. Пад націскам нажа ён патрэскае і пускае сок. А вось і жаданая чырвоная мякаць – па ўсім відаць, з выбарам мы не памыліліся. Каштуем кавалак за кавалкам. Смак кавуна крыху адрозніваецца ад тых, што прывозяць з поўдня, але такі ж прыемны, сакавіты і дастаткова салодкі. Чорныя семячкі не выкідваем, а адкладваем у бок – гэта будучае насенне. Тое ж робім і з дыняй.
Зараз у Марыі Іванаўны і Ліліі Вацлаваўны толькі адзін клопат – як і дзе захаваць багаты вырашчаны ўраджай.-- Раздаём родным, суседзям, знаёмых частуем, самі вітамінізіруемся, -- расказваюць нашы суразмоўцы. – Астатняе пастараемся захаваць, каб надалей хапіла.
Н.ШЭЎЧЫКФота С. ЗВЯРОВІЧА
Перепечатка материалов допускается с письменного разрешения «учреждение «Редакция газеты «Зара над Нёманам».
Назад